من از زماني

كه قلب خود را گم كرده است مي ترسم

من از تصور بيهودگي اين همه دست

و از تجسم بيگانگي اين همه صورت مي ترسم

من مثل دانش آموزي

كه درس هندسه اش را

ديوانه وار دوست مي دارد تنها هستم

و فكر ميكنم كه باغچه را مي شود به بيمارستان برد

من فكر ميكنم...

من فكر مي كنم....

من فكر مي كنم...

و قلب باغچه در زيرآفتاب ورم كرده است

و ذهن باغچه دارد آرام آرام

از خاطرات سبز تهي مي شود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

[+] نوشته شده توسط آتنا اكبريها در 16:3 | |